بنام خدا
سلام دوستان خوبم. سال نو بر شما مبارک. سال عجیب 91 هم به انتها رسید. نوشتم که برایم سال مرگ و میر عزیزان بود. با مردن مادر زن برادرم فکر کردم دیگر بعد از 29 اسفند اتفاق ناگواری نخواهد افتاد که روز اول فروردین 92 خبر رسید که پسر عموی خانمم در روز 30 اسفند در شهرستان میمه به علت تصادف دار فانی را وداع کرده و روز دوم عید باز سیاه پوشی و باز مجلس ختم و کفن و دفن و باز دیدن چهره های رنگ پریده باز دیدن لب های خشک شده و باز جیغ و ناله و باز دیدن ناله زنی که رو به جسد شوهرش می گوید که نامرد! حلالت نمی کنم چرا مرا تنها گذاشتی! چرا زودتر از من رفتی! باز دیدن اشک از چشمان کسانی که آدم فکر نمی کند آن ها هم می توانند گریه کنند! باز دیدن فردی پیرمرد که در غم بی شوهر شدن دخترش غش کرده است. باز دیدن کارگری افغانی که دارد خاک از گودال بر می دارد. باز نماز میت با پنج تکبیر در بین اشک و ناله و فریاد و باز جنازه ای بر روی دوش با گفتن جمله ی قسم به شرف و حرمت لااله الا الله!.

 امیر شهرجردی پسر خوبی بود اگرچه گرفتاری ها زیاد بود و این چند ساله زیاد یکدیگر را ندیده بودیم اما یاد شطرنج بازی با او در چند سال پیش مثل یک نوار ویدیو از جلوی رویم می گذشت. شیوه بازی اش را خوب به یاد دارم بر اثر اشتباهی که کرد  وزیرش را گرفتم و او بدون وزیر چه مقاومتی می کرد که بازی را واگذار نکند. کاش کمربند می بست تاسرش به ستون نیسان نخورد. آه کمربند تو چه داستان حقیقی هستی که کسی باورت ندارد. باز سری شکافته شده و صورتی در خون غلت می زند. باز یکی دیگر چون میلاد خواهرزاده ام به علت نبستن کمربند دنیا را به اهلش واگذار می کند. باز دختری کم سن و سال یتیم می شود و باز پدربزرگی بر خود می لرزد که باید یک نوه دیگر را سرپرستی کند و این احساس مسئولیت او مو را بر بدن آدم سیخ می کند. تو داستان عجیبی هستی کمربند نمی دانم چرا کسی تو را باور ندارد، اما من تو را باور می کنم این جنازه های فرق شکافته به من می گوید که تو هستی و در حال گرفتن قربانی هستی، آی، آقا،  عزیز.... تو را بخدا در زمان رانندگی حتما کمربندت را ببند! یا حق